Je haalt ze er feilloos uit.
Ze rijden als eerste de pont af terwijl ze links of rechts stonden.
Dat kan dus niet.
Dat is tegen de ongeschreven regels van de pont.
Die komen hier niet uit de buurt.
Het gaat zo: je wacht aan de ene kant van de Bergsche Maas. Soms 5 minuten. Soms 10. Rijdt schuin de pont op. Recht als je krassen onder je auto wilt. Aan de overkant rijdt de middelste rij eerst de pont af. Welke rij daarna gaat, links of rechts, is een kwestie van aftasten. Daar is geen regel voor.
Ik snap de verwarring wel.
Die had ik ook toen ik de eerste keer de pont over het Ij in Amsterdam nam.
Ik verwachtte ieder moment in m’n kraag gepakt te worden.
“Heeft mevrouw een kaartje?”
Ik stond ingeklemd tussen tientallen fietsen te wachten op de kaartjesverkoper. Daar was de NDSM-werf al. Het was zeker te druk geweest. Hij had niet iedereen een kaartje kunnen verkopen. Had ik even mazzel.
Was ik even een provinciaal.
De pont over het Ij is gratis. Hoe moet je anders in Noord komen en andersom?
Zoiets moeten pontgangers over de Bergsche Maas ook voelen. Ingeklemd tussen hooiwagens en aardappelrooimachines schommelen ze naar de overkant en verwachten ieder moment door de mand te vallen. Alleen gratis voor landbouwverkeer. Abonnement nodig.
Neen mensen, de pont is gratis.
Een gratis zenmoment.
Je kunt niet doorrijden. Niet inhalen. Geen afslag nemen om de file te vermijden.
Je houdt gedwongen rust. Staat stil terwijl je gewend bent te rennen.
Deint mee op het ritme van de pont.
Vijf minuten mindfulness. Leven in het moment.
Vijf minuten.
Dan rijd je de pont af (middelste rij eerst hè!), schakelt in z’n twee en rent weer door.
